In het dagelijks leven ben ik, Marion Lusseveld, Algemeen Coördinator van een prachtig gebouw in Vroomshoop.
Naast mijn baan, familie en vrienden is ook Gambia heel belangrijk voor mij. Het is mijn tweede thuis. Hieronder vertel ik hoe het allemaal begon.
In 2004 ging ik voor mijn toenmalige baan in het toerisme op werkbezoek naar Gambia. Het was er nog niet toeristisch, er was nauwelijks verlichting en slechts één redelijk goede ‘asfaltweg’.‘
Tijdens deze reis wist ik meteen dat ik een keer terug zou gaan. Ik werd geraakt door de cultuur, de mensen en het land. Op een of andere manier voelde ik mij er gewoon direct thuis. Ik wist dan ook zeker dat ik een keer terug wilde naar Gambia. In 2007 was het dan zo ver. Samen met mijn ouders bracht ik opnieuw een bezoek aan Gambia. Vanaf het moment dat ik uit het vliegtuig stapte en de warmte lucht voelde en de geuren opsnoof, was het gevoel er weer; ik was ’thuis’.
2007, de Familie Bojang
Mijn ouders waren naar aanleiding van mijn enthousiaste verhalen in 2005 ook naar Gambia afgereisd. Tijdens deze reis hebben zij diverse excursies gemaakt en tijdens één van deze excursies kwamen ze langs een schooltje. Bij dit schooltje stond (de toen nog jongere) Seddy. Hij had een briefje in zijn hand welke hij aan mijn moeder gaf. Mijn ouders waren het briefje al lang weer vergeten, maar toen ze het plotseling ergens in een zak vonden, besloot mijn moeder Seddy een kaart te sturen. Seddy stuurde wat terug en zo ontstond langzaam het contact.
In 2007 gingen we dus met z’n drieën weer terug naar Gambia. Wij hadden samen een hele mooie en onvergetelijke week! Gedurende de week hadden we ook contact met Seddy en wij spraken af om hem te ontmoeten. Wij waren wel wat gespannen, maar daar zat hij dan samen met zijn broer Kalifa. Ze nodigden ons uit om met hen mee te gaan naar de familie in Jambur. Vanaf het allereerste moment voelden wij ons heel erg welkom en bijzonder. Bijzonder omdat we de enige blanken waren en kinderen moesten huilen wanneer ze ons zagen (de meeste kinderen hadden nog nooit een blanke gezien). Het het was ook bijzonder omdat er speciaal voor ons stoelen werden opgehaald, we mee mochten eten en er frisdrank voor ons werd gekocht.
De familie Bojang raakte ons zo enorm dat wij besloten om hen iets te ondersteunen. Zo hebben wij ervoor gezorgd dat Seddy naar school kon gaan en stuurden wij af en toe spullen (toen nog via de post). Seddy heeft zijn school afgerond, maar spullen (waaronder ook zaden voor groenten) sturen wij nog steeds. Tevens zorgen wij altijd voor een zak rijst wanneer wij in Gambia zijn.
Second Home
Gambia had vanaf 2007 helemaal een plek in mijn hart veroverd en vanaf dat moment probeerde ik ieder jaar terug te gaan. Er zijn zelfs jaren geweest dat ik twee keer heb kunnen gaan.
Het land doet wat met mij. Ik voel mij daar ondanks de hitte, de stoffige straten, de chaos en alle problemen heel erg thuis. Begrijp mij niet verkeerd, ik ben gelukkig in Nederland en heel erg blij met mijn leven, maar toch vind ik het iedere keer weer lastig om Gambia te moeten verlaten.
De familie Bojang is inmiddels echt als familie gaan voelen. En iedere keer dat ik in Gambia ben breng ik dan ook zeker een bezoek aan de familie in Jambur.
2016, mijn eerste kennismaking met de kliniek
Tijdens één van de reizen naar Gambia, volgens mij was het januari 2016, brachten mijn ouders, mijn zusje Ellen (die voor het eerst mee was) en ik ook een bezoek aan de familie. De familie nam ons mee voor een wandeling door Jambur. We gingen even bij de school in het dorp langs en zagen iets verderop opeens een ‘nieuw’ gebouwtje staan. Zo nieuwsgierig als we zijn gingen we er heen.
Ik raakte in gesprek met de dokter die in het gebouwtje aanwezig was en werd geraakt door de verhalen van één van de vrijwilligers van de kliniek. Mijn hart werd warm en ik voelde enorme liefde. En vanaf dat moment is het allemaal begonnen……
Direct na mijn terugkomst in Nederland ben ik begonnen met het inzamelen van spullen zoals kraampakketten. Ik plaatste diverse oproepen op Facebook en als reactie daarop kwamen er bruikbare spullen binnen die ik kon versturen. Voor het versturen hadden wij inmiddels een betere en goedkopere oplossing gevonden. Wij kunnen nu via “Stichting Bennie Helpt Gambia” in Coevorden voor € 7,50 een bananendoos vol spullen versturen.
Toen ik in november 2016 weer in Gambia was werd ik heel erg bedankt voor de spullen die ik had gestuurd. Ze waren er zo blij mee en trots lieten ze de spullen zien.
Tijdens dat bezoek ging ik opnieuw in gesprek met de dokter en vrijwilligers. Ik wilde graag meer doen dan af en toe dozen sturen.
Tijdens dit gesprek bleek dat de eerste prioriteit elektriciteit was. Dit was er namelijk niet!! Toen ik terugkeerde naar Nederland besloot dat ik dat ik ervoor wilde zorgen dat dit er kwam!
2017, en toen was er elektriciteit
Er was € 300,- nodig voor de elektriciteit. Via Facebook deed ik een oproep en enkele dagen daarna ontving ik van mijn lieve vriendin Carola de eerste donatie. En langzaam kwamen er steeds meer donaties binnen.
In maart 2017 ging ik weer naar Gambia. Dit keer met één van mijn beste vriendinnetjes Corien. Corien helpt mij enorm met dit project en hiervoor ben ik haar erg dankbaar! Zij is ook de persoon die deze mooie website heeft gemaakt. Deze ‘vakantie’ had ik het geluk dat de dozen die ik enkele weken ervoor had verstuurd net in de haven van Banjul waren aangekomen. Ik kon de dozen dan ook persoonlijk aan de kliniek en families overhandigen, en dit was heel bijzonder!
In de zomer van 2017 had ik inmiddels zoveel donaties ontvangen dat er voldoende geld was voor elektriciteit!
De aanvraag voor elektriciteit ging de deur uit en in september kreeg ik deze foto’s opgestuurd:
De mensen van de kliniek waren heel blij en dat merkte ik ook toen ik in oktober 2017 weer in Gambia was (dit keer met mijn andere beste vriendinnetje Maaike, mijn moeder en Betsy). Ik denk dat ik wel 100 x werd bedankt. Het was geweldig om met eigen ogen een lamp te zien branden in de kliniek en te merken hoe blij de mensen waren met iets dat voor ons zo vanzelfsprekend is.
Tijdens deze reis in oktober (2017) werden wij ook uitgenodigd om bij de maandelijkse check van moeders en kinderen te zijn.
Maaike mocht helpen met het registreren van de moeders en kinderen en mijn moeder houdt de hand vast van een jongetje dat gevallen is en helemaal alleen naar de kliniek is gekomen. Een hele mooie ervaring om te zien hoe zo’n dag verloopt.
Gemotiveerd om nog meer voor deze kliniek te doen keer ik terug naar huis! Ik had regelmatig contact met mijn contactpersoon van de kliniek om samen een duidelijk plan op te stellen voor de volgende stap(pen).
2018, de eerste steen
Niet heel veel later besloot ik weer naar Gambia te gaan. Privé ging het allemaal even niet zo fijn en ik kon dan ook niet wachten weer te gaan. Ik boekte opnieuw samen met mijn lieve vriendinnetje Corien, die inmiddels ook het Gambia virus te pakken had, een reis rondom mijn verjaardag. Het aftellen kon weer beginnen.
Vlak voor vertrek kreeg ik de bouwplannen voor de staff quarter inclusief een ‘offerte’ van mijn contactpersoon Momodou.
Corien en ik hadden, zoals iedere keer, een geweldige tijd in Gambia. En dit keer was het extra speciaal omdat ik gedurende mijn vakantie jarig was. Ik werd bij binnenkomst in Beachclub Poco Loco (één van mijn favoriete plekjes voor een middagje strand) toegezongen door het personeel en er was een heerlijke taart geregeld door één van mijn Gambiaanse vrienden. En alsof dat nog niet genoeg was had Corien ook nog een ‘feestje’ georganiseerd in Restaurant Darboes.
Uiteraard waren we niet alleen in Gambia voor mijn verjaardag. Wij hadden een afspraak in Jambur met mijn contactpersoon Momodou en een aannemer. Tijdens een lang overleg werden de bouwplannen uitgebreid besproken. Ook namen wij een kijkje waar het gebouw zou moeten komen. Hier en daar werden de plannen wat aangepast. Hiermee werd het project steeds concreter en de wil om het te realiseren steeds groter.
Van deze vakantie heeft Corien het volgende filmpje gemaakt:
Vol blijdschap en enthousiasme keerde ik terug naar Nederland. De week Gambia had mij enorm goed gedaan. Toen ook de donaties binnen bleven komen, kon ik mijn geluk helemaal niet meer op. Het begon er steeds meer op te lijken dat mijn project een kans van slagen zou hebben.
Toen ik voldoende donaties had om een start met de bouw te maken, werden er weer plannen gemaakt om naar Gambia te gaan. Corien wilde weer heel graag mee en ook twee vrienden van haar. Eind oktober 2018 was het zo ver. ik had Momodou geïnformeerd wanneer wij zouden komen en dat wij een mooi startbedrag mee zouden nemen.
Mijn contactpersoon Momodou had Iedereen ingelicht dat ik zou komen en dat er een begin met de bouw van de ‘staff quarter’ gemaakt kon worden. De mensen zijn ontzettend blij.
Wij zijn die week twee keer naar Jambur geweest. De tweede keer was er een ‘feest’ voor ons georganiseerd en werd ook de eerste steen gelegd.
Er werd volop gezongen, gelachen en gedanst. Alle dorps oudsten waren aanwezig en spraken ons uitgebreid toe. Er werd voor ons gebeden en ik werd zelfs als ere burger van het dorp Jambur benoemd. Ik vond het heel fijn dat Corien en haar twee lieve vrienden ook bij deze dag aanwezig waren. Het is gaaf om zo iets speciaals met mensen die je lief zijn te kunnen delen.
Het geeft zo’n ontzettend goed gevoel om al die mensen zo te zien stralen. De dankbaarheid die je krijgt en voelt is zo bijzonder. Ik heb de hele dag met een gigantische lach op mijn gezicht gelopen.
Hoe verder?
Natuurlijk wist ik vanaf het moment dat ik de eerste steen legde, dat we nog een hele lange weg hadden te gaan. Die eerste steen was slechts een start, een begin.
Er is ongeveer € 9600 nodig om het gebouw te realiseren. Dit is een flink bedrag. En ook daarna zijn wij er nog niet. Wij zullen een plan moeten maken voor wat betreft de inrichting en het gebruik. Maar eerst het realiseren van dit belangrijke gebouw!
Alleen kan ik dit niet, ik heb hierbij hulp nodig. En daarbij vertrouw ik op al die lieve en goede mensen die Nederland kent.
Wil jij een steentje bijdragen? Op de pagina HELP JIJ MEE? kun je direct doneren. Liever op een andere manier helpen, ook hierover vindt je op de pagina HELP JIJ MEE? meer informatie.
Onderstaande filmpjes zijn door Corien gemaakt tijdens onze vakantie in oktober 2018.