Ook Gambia heeft met het verschrikkelijke virus te maken. Bijna iedere dag worden er cijfers gepubliceerd (zie foto). Het totaal aantal covid-19 gevallen is relatief laag voor een land waar men hutje mutje op elkaar leeft, maar het percentage dat aan covid-19 is overleden is in verhouding met 3,3 % hoog.
Uiteraard spreek ik regelmatig met mijn vriend en andere Gambianen over corona. Er zijn mensen die zeggen dat het virus in Gambia onder controle is en anderen zeggen zelfs dat het virus überhaupt nooit in Gambia aanwezig is geweest. Ook hoor je mensen juist zeggen dat het daadwerkelijke aantal gevallen veel hoger ligt, maar dat er maar heel weinig testen worden gedaan en dat de cijfers gemanipuleerd worden. Kortom, het juiste aantal zullen we nooit te weten gaan komen.
Markten, scholen, restaurants, gebedshuizen en ook alle grenzen zijn een hele tijd gesloten geweest, maar inmiddels is alles weer geopend. De Gambianen proberen hun ‘gewone’ leven weer op te pakken. Als ik aan het videobellen ben zie ik mensen die gezamenlijk attaya aan het maken zijn, spelende kinderen en groepjes mensen die samen eten. Beelden die mij nog meer doen beseffen hoe eenzaam het leven in Nederland soms kan voelen.
Wel hoor ik verhalen dat er nog meer armoede is ontstaan en dat hotels, restaurants en stranden nog steeds helemaal leeg zijn. Het toeristenseizoen (medio oktober – april) is dan wel begonnen, er wordt nog maar heel weinig door Europese luchtvaartmaatschappijen naar Gambia gevlogen. Er zijn dan ook bijna geen Europeanen te zien. De enkeling die wel naar Gambia afreist zijn Gambianen die terug gaan of Europeanen die daar een groot gedeelte van het jaar wonen en/of er een huis of project hebben.
De laatste drie weken heb ik regelmatig op het punt gestaan om toch dat ticket vanaf Brussel, met veel te hoge ticketprijs, te boeken. Op dat soort momenten dacht ik even niet aan de extra kosten voor de reis naar Brussel en de PCR test, en stond ik al helemaal niet stil bij het feit dat ik ter plaatse waarschijnlijk niet verzekerd ben en na terugkomst 10 dagen in quarantaine moet. Toch kwam ik tot op heden iedere keer weer tot het besef dat ik geduld en vertrouwen moet hebben dat het snel beter zal zijn en ik op een normale manier naar mijn 2e thuis af kan reizen. Hoe lang ik dit geduld nog op kan brengen? Geen idee. Dus laten we maar hopen dat de situatie snel veranderd en ik ‘gewoon’ naar Gambia af kan reizen.
